Preview GTA V
Ik haat spreekwoorden waarin de woorden 'deur', 'huis' en 'vallen' voorkomen, dus Grand Theft Auto V heeft drie hoofdpersonages waar je mee speelt in plaats van één. Zo, hebben we dat vast gehad. "Heeft GTA een cijfer achter zijn naam, dan kun je er vanuit gaan dat we écht iets spectaculair nieuws met de serie doen", vertelde een Rockstar-medewerker me ooit eens. Fans van Vice City of San Andreas durven dat misschien te betwisten, maar het feit blijft dat die games volledig in de voetsporen van Grand Theft Auto III traden. Die game introduceerde het genre van de grote, open wereld in volledig 3D. Het was Grand Theft Auto IV die dezelfde wereld, hetzij een stuk serieuzer en met realistischere vertelling, presenteerde in high-definition, wat het cijfer achter de titel verantwoordde. En Grand Theft Auto V geeft je voor het eerst in de serie drie hoofdpersonages om mee te spelen. Genoeg voer voor een V dacht ik zo, toch?
Maar laten we eerst even kennismaken met de drie hoofdpersonen (Rockstar koos weer niet voor een vrouw omdat de drie profielen zich simpelweg beter leenden voor mannen, bovendien maken ze geen onderscheid tussen man, vrouw, wit of zwart, een personage vult zichzelf in naar aanleiding van het script). Allereerst is daar Michael. Zijn carrière als bankovervaller heeft hij inmiddels achter zich gelaten ten faveure van een lucratief getuigenbeschermingsprogramma. Vrouw en kinderen kunnen daar ook prima mee leven, het levert papa namelijk een kast van een villa op in Rockford Hills en dus is hun bedje gespreid. Personage nummer 2 is Trevor, geen verkeerde gast, buiten het feit dat ie psychisch net zo in orde is als de gemiddelde seriemoordenaar in vrouwenkleren of oprechte Justin Bieber-liefhebber. Maar Trevor is slimmer dan dat. Of tenminste, ooit was hij dat, toen hij samen met Michael het leven van topcrimineel leidde. Of verder daarvoor nog, tijdens zijn tijd als legerpiloot. Meneer heeft dus een aardige skillset op zak, maar dat zou je niet zeggen als je 'm zo aantrof in zijn ongetwijfeld naar kots ruikende trailer in Blaine Country. Trevor is een ongeschoren smeerpijp pur sang die, en ik heb het zelf gezien anders zou ik het niet zeggen, niet eens z'n reet afveegt nadat ie heeft zitten schijten. Als je 'm ziet zou je eerder verbaasd zijn over het feit dat 'ie nog doortrekt.
Als laatste is er Franklin. Verreweg de jongste van de verse boevenbende die we door de perikelen van GTA V heen gaan loodsen. Franklin timmert hard aan de weg als beroepsfraudeur, jat peperdure auto's als beroep en kleedt, loopt en praat als een zelfverzekerde vrouwenverslinder, inclusief dat 'stille mysterieuze' waar de gemiddelde 50 Shades of Grey-lezeres per direct voor smelt. Enfin, drie boevenmannen dus op pad in een wereld die in anderhalf uur tijd meer indruk weet te maken dan elke andere game in dit genre ooit gemaakt heeft. Dat kan dus blijkbaar, zo snel onder de indruk zijn. En voor wie zit te springen om er drie dikkerdjes van te maken, helaas, onder meer vanwege de technische druk die zoveel verschillende animaties met zich meebrengen is het niet (zoals in San Andreas) mogelijk om je bezig te houden met bijvoorbeeld het eetpatroon of trainingsschema van de drie heren.
Het is namelijk het aanblik van deze wereld die meer indruk maakt dan elk gameplay-element dat de heren ontwikkelaars onze kant op kunnen gooien. Franklin die over een drukbezet Santa Maria Beach loopt tussen de ijzervreters, Michael die vanuit zijn villa uitkijkt over een belachelijk groot deel van de stad, Trevor die met zijn verrotte pick-up kilometers ver van Mount Chilliad vandaan rijdt, maar het gevaarte wel ziet in de verte. En dan die presentator weer, die ik met 40% van mijn hersenen hoor zeggen: "O, daar kun je natuurlijk ook heen en het is niet het einde van de map hoor, misschien ligt het op driekwart van de map ofzo". Mond open en vallen maar. Je kunt zoiets wel zien en geloven in trailers, maar op het moment dat de game voor je neus gespeeld wordt en je zelf ervaart hoeveel vrijheid er is, gaat het pas echt leven. Belachelijk oneerlijk. Voor de concurrentie die deze generatie nog gaat komen dan, natuurlijk. Voor gamers - en vooral degenen die de vrijheid en openheid van deze reeks een warm hart toedragen. Maar goed, die drie personages dus, daar zit 'm de crux van de vernieuwing in. Niet eens het feit dat het er drie zijn of het feit dat je op elk vrij moment real-time in de levens van de hoofdpersonages terecht kan komen (zodat je bijvoorbeeld onverwacht binnen kan vallen bij Michael die net even mot heeft met zijn vrouw of ligt te chillen bij het zwembad). Nee, het wisselen tijdens de missies zelfs, dat is het ding dat deze GTA zoveel meer moet maken dan zijn voorgangers. Las je net dat er geschoten werd met een sniper rifle, dat er sprake was van abseilen en helikoptervliegen? Nou, dat komt omdat je als speler tijdens missies snel schakelt tussen de drie personages (of twee, als er eentje verhaaltechnisch gezien even niet meedoet). Soms gedwongen, vaak vrijwillig, maar altijd om ervoor te zorgen dat je het optimale haalt uit de actie die op dat moment plaatsvindt. Een voorbeeldje: terwijl Michael tijdens het abseilen knallend door het raam heen springt, ligt Franklin als een dooie spreeuw te wachten met z'n sniper rifle tot het juiste moment. Drie keer raden welke rol je liever vervult. Trouwens, over rollen vervullen gesproken, zelfs met drie personages tegelijk in een missie is dit verhaal een singleplayeraangelegenheid, hoe graag je ook een coöp-campaign gezien had.
Bron - InsideGamer.nl