Recensie Black Ops 2
Het is Treyarch gelukt om met Call of Duty: Black Ops II te verrassen. Niet op gebied van graphics, niet met de vette zombiemodus, niet met de (magere) aanpassingen op de multiplayermodus, maar wel met de singleplayermodus. Voor het eerst in de serie is het singleplayeravontuur het waard om een tweede keer te spelen. En dat is de echte verrassing. Je eigen stempelDe singleplayermodus verbaast vooral vanwege het feit dat er tal van momenten zijn waarbij je je eigen stempel op het verhaal kunt drukken. Ik heb de game zelf een aantal dagen in een hotel in Londen gespeeld en na afloop mijn bevindingen met enkele andere aanwezigen besproken. Daaruit bleek dat de eindes die wij allemaal beleefd hadden op een paar belangrijke punten wezenlijk van elkaar verschilden.
Call of Duty: Black Ops II maakt qua replay value dus indruk, maar ook het verhaal is zeer verdienstelijk. Voor het eerst sinds de eerste Modern Warfare krijg je met een verhaal te maken dat van het begin tot het einde weet te boeien. Dat komt in eerste instantie door de verbindingen tussen de verschillende levels. Waar je in andere Call of Duty-games soms van het ene level naar het andere wordt gesmeten, zonder dat je echt begrijpt waarom je daar bent en met wie je in godsnaam speelt, daar zijn de wisselingen tussen de personages in Black Ops 2 logisch. Centraal in het verhaal staat de fantastisch uitgewerkte badguy Raul Menendez. In de game leer je door het spelen van de missies in het verleden hoe deze Menendez de ultieme schurk wordt die in de toekomst van 2025 de wereld op het punt van de afgrond weet te brengen. In de missies uit het verleden speel je als Woods en Mason, de twee helden die we uit de eerste Black Ops kennen. Deze missies worden in een soort van terugblik-achtige manier verteld door de Woods uit 2025.Daar is Woods een oude man die in een bejaardentehuis woont. Mason Jr. neemt die informatie vervolgens mee in de missies van 2025 en zodoende zijn de twee verschillende tijdszones op een boeiende manier aan elkaar gekoppeld. Dat zijn allemaal mooie overwinningen op het Call of Duty-verleden. Toch zijn er ook een hoop punten die niet zijn aangepakt. Zo is de game net als zijn voorgangers weer kort. In een uurtje of zeven zie je de (fantastische) eindfilmpjes voorbij komen en daar zit dan ook de speeltijd van de Strike Force missies in, die eigenlijk een beetje tegenvallen. Van tevoren had ik het gevoel gekregen dat dit enorme gevechten waren in een grote open wereld, maar in de praktijk zijn het een stuk of vijf bonusmissies, die per level in ongeveer tien minuten uitgespeeld kunnen worden. Daarbij moet je bijvoorbeeld een basis verdedigen of een bepaald punt uitschakelen. Het enige interessante aan de Strike Force missies is dat je kunt schakelen tussen de verschillende squads en de squads die je niet bestuurt van bovenaf bevelen kunt opdragen. Zo is het mogelijk om op tactisch gebied de vijand te overrompelen, door een squad die je niet zelf aanvoert om te laten lopen en de vijand in de rug af te knallen. Toch haal je de meeste missies door op een traditionele, schiet iedereen kapot-manier te spelen en daarmee voelen deze missies toch een beetje als een gemiste kans.
Multiplayer
Aan de multiplayer is helaas niks verrassend. Het is nog altijd snel, het is nog altijd chaotisch, het heeft nog altijd te maken met spawnpoins die soms wat raar overkomen en het ziet er qua graphics net als de singleplayer verouderd uit. De multiplayer komt niet met een nieuw elan, biedt geen boeiende nieuwe gamemodus zoals de introductie van Kill Confirmed in Modern Warfare 3 en komt met levels zoals je die van de Call of Duty-reeks gewend bent. Je hebt redelijke grote levels met verschillende sniperspots zoals het level in Jemen en symmetrische kleine levels zoals een level op een jachtboot.Op het gebied van het maken van je eigen klasse is er wel wat veranderd. Met het nieuwe Pick 10-systeem kun je echt spelen zoals jij wilt. Je hebt voor je uitrusting tien punten die je over verschillende zaken verdeelt. Elk onderdeel kost je een punt. Een wapen, een attachment, een granaat en een perk: het vereist allemaal één punt. Een standaard uitrusting bestaat uit twee wapens, twee attachments voor het eerste wapen, drie perks, één lethal grenade en twee tactical grenades. Kies je er echter voor om je tweede wapen, een perk uit de derde categorie en de twee tactical grenades in te leveren, hou je opeens drie punten over. Door vervolgens één punt te spenderen aan een Wild Card voor een extra wapen-attachment en één voor een perk uit de tweede categorie, speel je opeens met zwaar uitgerust wapen en perks die je verbergen op de vijandelijke UAV en eerder een Score Streak geven. Met het systeem kun je echt spelen zoals jij wilt en zit je niet opgescheept met dingen die je toch niet gebruikt. Het verandert de gameplay niet, maar het maakt de game een stuk toegankelijker. Score Streaks hebben een kleine verandering ondergaan. Het systeem uit Modern Warfare 3 met Support, Assault en Perk Streaks is in de prullenbak gegooid. Het gaat nu om het scoren van punten, waarbij het halen van een X-aantal punten een beloning vrijspeelt. Zo is een UAV 300 punten, een RC XD 350 en een War Machine iets van 1800. Het systeem kent twee voordelen: alles wat je doet, levert punten op die meetellen aan je streak. Zo tellen de Assist-punten mee en levert een Long Shot of het neerschieten van een speler die jouw vlag pakt meer punten op. Ook wordt de teller weer ouderwets gereset als je doodgaat. Het is een goed overwogen systeem, maar lijkt gek genoeg juist chaos tot gevolg te hebben. De score van 300 punten voor een UAV is redelijk makkelijk te halen. En als die UAV dan in de lucht zit, dan krijg je voor elke kill die wordt gemaakt door anderen een bonus van 10 punten, waardoor je binnen no-time een RC XD te pakken heb. Daarmee blaas je gemakkelijk iemand op, waarmee je een Care Package vrijspeelt en bijvoorbeeld een Air Strike op het
Zombies
Wel heeft Black Ops II nog een troef achter de hand: de Zombie-modus. Op dat gebied is wel vernieuwing gebracht, waardoor het een stuk interessanter is geworden. Zo is het in de nieuwe modus Tranzit mogelijk om in een grote open wereld rond te banjeren. In die wereld zijn een stuk of vijf hoofdlocaties, waartussen een bus rijdt. Door op tijd in die bus te springen reis je door naar de volgende locatie. En dat wil je, want op elke locatie valt weer iets nieuws te ontdekken. De ene keer zijn het wapens die ervoor zorgen dat je de zombies beter kan afslachten, de andere keer zijn het voorwerpen waarmee je speciale deuren opent om zo op unieke locaties te komen. In totaal heb ik voor de review een uurtje of zes in de modus gestoken en daarbij ben ik telkens weer nieuwe dingen tegengekomen.Daarbovenop kent Zombies ook nog een traditionele survivalmodus en is er een nieuwe modus waarbij je in twee teams van vier speelt. Beide teams bevinden zich in een geïnfecteerd gebied en moeten proberen zo lang mogelijk te overleven. Daarbij doe je er goed aan om het vijandige team niet te helpen, ook al kun je het geld voor elke vermoorde zombie goed gebruiken. Als één van de twee teams er aan gaat, dan moet het andere team proberen de ronde te overleven om als winnaar uit de strijd te komen.
Het oordeel van Jelle van Es Call of Duty: Black Ops II is niet de game geworden die het had kunnen zijn. Daarvoor is er op het gebied van multiplayer gewoon te weinig echte vernieuwing te vinden. Het spel blijft dankzij de dit keer wel boeiende singleplayer- en toffe Zombie-modus desondanks een aanrader, zij het met nog verder gedateerde graphics.
8+
+ Goed verhaal
+ Replayvalue van de singleplayer
+ Sterke zombiemodus
+ Kleine aanpassingen in de multiplayer...
- Graphics
... die net te weinig toevoegen
Bron - InsideGamer.nl